Ας είναι ο νέος χρόνος που θα έρθει ταχυδρόμος ευχάριστων μαντάτων।
Ας είναι χαράκτης καλής πορείας.
Ας είναι σύμμαχος της ελπίδας,της χαράς,της ανεμελιάς.
Ας είναι γιατρός να μαλακώσει τον πόνο,την θλίψη των ανθρώπων.
Καλή Χρονιά να έχουμε φίλοι μου.

Κρύωσε ο καιρός ,η θερμοκρασία καθημερινά στους -5 βαθμούς ,η μέρα μίκραινε,οι δρόμοι του χωριού άδειοι,μοναχικοί, καμία φλυαρία...
Τις τελευταίες μέρες μαζευόμαστε στον Σύλλογο να φτιάξουμε τα χριστουγεννιάτικα μας όπως κάθε χρόνο.

Ξεκινήσαμε με τα γούρια μας.Σπιτάκια βγαλμένα σαν από παραμύθι με τα ξέφτια τους να κρέμονται όπως τα θέλω μας που τα φυσαει ο ανεμος όπου αυτός θέλει...

Κάθε σπίτι άναβε το άστρο του αντίκρυ στην πελώρια νύχτα,έτσι όπως γυρίζει ένας φάρος κατά την θάλασσα(Σαιντ Εξυπερυ)

Καθε μία από εμάς έβαλε την δική της αγάπη, την δική της φροντίδα κι έφτιαξε τα σπιτάκια όπως αυτή αγαπούσε...

Ηλιοβασίλεμα από τα ομορφότερα που έχω δει,πυρωμένος ο ουρανός,ταραχή στις αισθήσεις...φιλί και χρώμα...

Τον χαιρετισμό μου αφήνω και σήμερα στην σπουδαιότητα του!

Να μαζευτώ στο σπίτι...στον ρυθμό μου,να απολαύσω την θαλπωρή του τζακιού,την μυρωδιά του ξύλου κι ύστερα να σκεφτώ το ποικιλόμορφο του κόσμου.

Αυριο έχουμε καινούργια μέρα।

M'αρέσει να ξυπνάω νωρίς ν'απολαμβάνω την πρωινή τρυφερότητα του ήλιου...





















Μια βόλτα πρωινή στο λοφάκι της Ανάληψης εκεί όπου μπορώ να ξοδεύω την ψυχή μου ανέξοδα...


















Μια προσευχή στο λιτό εκκλησάκι





















"Βοήθα Θεέ μου να κοιμήσουμε τους Αιόλους।"




















Απόλαυση του πρωινού καφέ...
Απόλαυση και ταξίδι του βλέμματος ήρεμα κι αργά στο χωριουδάκι μου...μια αγάπη κι ένα αγκάλιασμα του μικρόκοσμου μου

























Αιωρούμαι ανάμεσα στο γαλάζιο του ουρανού το πράσινο των φυλλωμάτων το κόκκινο των καρπών...



















Χρώματα-φτιασιδώματα,συμφιλιώσεις νέου-παλιού...




























Σε καιρούς μικρόψυχους που ζούμε,ευτυχώς υπάρχει η φύση να μας ισορροπεί।

Φίλιππος Πλιάτσικας - ΘΑΛΑΣΣΑ

Μου έλειψε...

την διέσχισα...

πέταξα...στον ορίζοντα... την μοιράστηκα και την απόλαυσα...

επισκέφτηκα τον τόπο που γεννήθηκα

σ'αυτό το σημείο έσπειρα πολλά όνειρα...από παιδί...
























κι είναι αυτές οι ανάγκες που καμιά φορά κολανε σαν βεντούζες...κι εγώ το είχα ανάγκη να απολαύσω το δειλινό στο καρφωμένο λιμάνι την ώρα που ο ήλιος μαζεύει τα δίχτυα του...την ώρα που ξεσκαλώνει και γλυστρά απαλά πίσω από το βουνό...

παράμ...παράμ...παράμ...παραμυθένιο....

-Εκεί απέναντι είναι τα Λιβερά,είπε ο φίλος μου ο Λάκης,δείχνοντας μου το απέναντι βουνό.
-Τα Λιβερά?και γιατί δεν φαίνονται την νύχτα τα φώτα του?
-Είναι εγκατελειμμένο.
-Εγκατελειμμένο?Τι θέλεις να πεις?
-Είναι έρημο।Οι κάτοικοι του έφυγαν στην δεκαετία του 60 οι περισσότεροι για Γερμανία.
-Και μετά?γιατί δεν επιστρέψανε μετά?
-Γιατί δεν είχε νερό.Μόνο πέντε πηγάδια.Δεν έφταναν.
-Δεν υπάρχει κανένα σπίτι?
-Μονο δύο,οι ιδιοκτήτες έρχονται καλοκαίρι,Χριστούγεννα ,Πασχα και απότι ξέρω μένει κι ένας τσομπάνης.Και βέβαια έχει ΄τ'αλογα?
-Αλογα?τι άλογα?
-Καμιά διακοσαριά άλογα,ελεύθερα,άγρια.
-Πως βρέθηκαν εκεί?
-Οι κάτοικοι,όταν έφυγαν άφησαν πίσω τους τα άλογα που είχαν.Τι να τα έκαναν...Αυτά πολλαπλασιάστηκαν και ζούνε πλέον ελεύθερα...
Αυτό από μόνο του μου κέντρισε την φαντασία.
-Θα πάμε?του είπα.
-Οποτε θέλετε μου απάντησε.

Εμένα σαν του Άγιου,μη μου τάξεις...Παρασκευή έγινε η κουβέντα,Κυριακή πρωί είμασταν στον δρόμο για τα Λιβερά.
Ο δρόμος καλός αν εξαιρέσεις τις πέτρες από τις κατολισθήσεις...

















Από κάποιο σημείο του δρόμου, στο βάθος απέναντι φαινόταν το χωριό μου
















Ο Νεστος και τα χωράφια του χωριού μου
















Λιβερά σε υψόμετρο 450 μέτρων δίπλα στον ποταμό Νέστο.
Κατοικήθηκε από Ποντίους το 1923.Πεντακόσιοι περίπου πρόσφυγες με χαραγμένο βαθιά στην ψυχή τους τον πόνο του ξεριζωμού εγκαταστάθηκαν στη γωνιά αυτή που δεν ήταν και η πιο φιλόξενη.
Κακοτράχαλα μονοπάτια, στενά καλντερίμια με μοναδικά μέσα μεταφοράς τα γαϊδουράκια, τα μουλάρια και τα άλογα .Χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και κεντρική παροχή νερού αγωνιζόταν να επιβιώσουν.Σπίτια χτισμένα από πέτρα εκλειναν τους καυμούς, τις πίκρες τους,τον αγώνα για επιβίωση.
Προς το τέλος της δεκαετίας του ΄50 άρχισε η εσωτερική και εξωτερική μετανάστευση των κατοίκων.


















Πλήρης ερήμωση και μόνο τ'αλογα, μόνιμοι κάτοικοι, παρακολουθούν από απόσταση την σπάνια διέλευση αυτοκινήτων. Περήφανα,άγρια,ατίθασσα,μοναδικά.Είμασταν από τους τυχερούς που καταφέραμε να τα δούμε, να τα θαυμάσουμε σχεδόν από κοντά.Θα μου μείνει αξέχαστος ο ήχος των ποδιών τους καθώς απομακρυνόταν από κοντά μας φοβισμένα.





















Αποφασίσαμε να ανέβουμε λίγο παραπάνω σε υψόμετρο περίπου χιλίων μέτρων να απολαύσουμε τους μαιάνδρους του Νέστου από την μια μεριά και την πεδιάδα του από την άλλη.
























Ο ήλιος στηλωμένος ψηλά για τα καλά,δυνατός,επηρέασε τις φωτογραφίες.Δεν έχω δα και καμιά μηχανή της προκοπής εδώ που τα λέμε...
Το συναίσθημα που νοιώθει κανείς σε τέτοια μέρη δεν περιγράφεται...
Η ψυχή γίνεται κλωστή κι αφήνεται να παρασυρθεί από το φως και την αρμονία...

Ευχαριστώ όλους τους φίλους του διαδικτύου που με θυμηθήκανε και μου στείλανε
e-mail.Ανάμεσα σε όλες τις Μαρίες του σύμπαντος κι εγώ η οποία καθότι παραδοσιακή γιορτάζω την ημέρα αυτή.
Σας ευχαριστώ για τις ευχές σας.
Aντεύχομαι τα καλυτερότερα κι εγώ με την σειρά μου σε όλους τους εορτάζοντες.






















Αχτιδούλα μου ευχαριστώ και για την κάρτα,ξέρεις ότι λατρεύω τους ηλίανθους:))

Οταν αγαπάς την γη και την φροντίζεις,αυτή σου ανταποδίδει τα μέγιστα...





















Εχoυμε φυτέψει τα πάντα,από ηλιόσπορους μέχρι καλαμπόκια...





















από φασόλια μέχρι




















μπάμιες




















από διακοσμητικές κολοκύθες μέχρι
















κολοκυθάκια





















από αγγουράκια μέχρι

















ντομάτες





















από φιστίκια μέχρι















φινόκιο
κι οτιδήποτε ζαρζαβατικό υπάρχει...




















Εδώ είναι ο παράδεισος μου...