Με κούρασαν οι κραυγαλέες συναλλαγές.
Με κούρασαν οι ψυχολόγοι ν'ασχολούνται με τους ανίατους.
Με κούρασαν οι τσιτωμένοι των παραθύρων.
Με κούρασαν οι επιτήδειοι και οι κακόμηροι.
Με κούρασαν οι συναθρήσεις της Δευτέρας,της Τρίτης...
Με κούρασε η πίστα της ελαφράδας του Σαββάτου...
Με κούρασαν οι χάρτινες ευχές,οι αγαρμποσύνες,οι λύπες.
Με κούρασαν αυτοί που αναφέρονται στο εγωιστικό παρελθόν.
Με κούρασαν τα ιδεολογικά αμπέχωνα.

Ανασυντάσσω τις ψυχικές μου δυνάμεις για να σηκώσω μπόι για τους δικούς μου ανθρώπους,τον δικό μου κόσμο,τις δικές μου ανάσες,τους δικούς μου θυμούς,τις δικές μου πληγές,τους δικούς μου συμβιβασμούς,την δική μου ισοροπία για το δικό μου γκέτο.
Το δικό μου γκέτο όπου ο ήλιος μπαινοβγαίνει στα σύννεφα,χρυσαφίζει την θάλασσα,η μέρα μεγαλώνει,ο καιρός ζεσταίνει,οι μυγδαλιές ανθίζουν,ο ύπνος δεν ταράσσεται...

Που και που, παίρνω τις κιμωλίες μου και ζωγραφίζω.
Δεν είμαι ζωγράφος,απλά μου αρέσει να καλύπτω λευκές επιφάνειες με χρώματα...

Στην αποθηκούλα μου είχα μια λάμπα πετρελαίου με σπασμένο το γυαλί της, παραπεταμένη στην ουσία...
Αγαπώ τα άψυχα αντικείμενα,δένομαι μαζί τους.Σκέφτηκα λοιπόν να την φροντίσω,να την καλλωπίσω,να της δώσω προσωπικότητα.
Δεν ξέρω στο τέλος πόσο τα κατάφερα ή απλώς της άλλαξα τα φώτα...

Κάθε χώρα έχει το τσίρκο που της αξίζει.Η Ισπανία έχει τις ταυρομαχίες της,η Ιταλία την Καθολική Εκκλησία,η Αμμερική το Χόλιγουντ,η Ελλάδα το...το...το...
Τι να πρωτοπείς...

Με πονάει...

Με πονάει που το χωριό μου πριν πενήντα χρόνια είχε 2.000 κατοίκους και τώρα έχει διακοσίους εξήντα.
Με πονάει που το σχολείο μας ήταν εξατάξιο με εκατόν πενήντα μαθητές και τώρα΄είναι μονοθέσιο με εννιά μαθητές
Με πονάει που ο Πολιτιστικός Σύλλογος κάλεσε όλο το χωριό στην κοπή της πίτας του και παραβρέθηκαν μόνο καμιά σαρανταριά υπερήλικες.
Με πονάει η αδιαφορία των νέων(όσοι υπάρχουν)για τον τόπο τους.
Με πονάει όταν μου λένε:ακόμα δεν τα παράτησες? και χαμογελούν ειρωνικά.
Με πονάει που χτυπάω πόρτες των έχόντων και κατεχόντων για βοήθεια και αυτοί κωφεύουν.
Με πονάει που δεν μπορώ να στήσω το μικρό λαογραφικό μουσείο κληρονομιά για τους επερχόμενους γιατί δεν έχω οικονομική βοήθεια από πουθενά.













Με πονάει γιατί προσπαθώ να αναστηλώσω τον παλιό μύλο των πατεράδων μας και δεν θέλουν να αφυπνιστούν οράματα και φιλότιμα.
Με πονάει που αναγκάζομαι να καταπατήσω την περηφάνια μου επετώντας για βοήθεια από ιδιώτες.
Με πονάει που η πολιτεία είναι απούσα στα μικρά χωριά των Ελλήνων.
Με πονάει που το Υπουργείο Πολιτισμού, μας αγνοεί παντελώς μοιράζοντας χρήματα σε ημετέρους.
Αηδιάζω όταν ακούω στην τηλεόραση να μιλάνε για εκατομμύρια σαν να είναι σποράκια προς κατανάλωση, όταν εγώ ψάχνω να βρω από χίλιους μύριους ελάχιστα χρήματα να τα αξιοποιήσω σε αυτό που λέγεται πολιτιστική κληρονομιά, ρίζες του τόπου μου.
Με πονάει η πατρίδα μου η πτωχή και ανυπεράσπιστη...
Οπου κι αν στρέψω το βλέμμα μου ,ΝΑΙ τούτη η γη με πονάει...

Γη του πόνου και... του ιδρώτα μας
γη της μνήμης ...και των αγώνων μας
γη της χαράς... και του ελεύθερου
γη του δειλινού... γλυκιά προσμονή
γη των κεραυνών... και των βροντών ο απόηχος
γη του θρήνου... και της ωραιότητας
της αυγής... η υπόσταση
η αμοιβή... του ανεκπλήρωτου

ΚΟΡΥΦΑΙΑ: Σταματήστε,γυναίκες τον θρήνο
Ασθενική η φωνή της αιτήσεως μοιάζει,
τ'αυτιά των θεών δεν αγγίζει,συμπόνια να δρέψουμε.
Τούτο τον θρήνο μονάχα η καρδιά μας ακούει.

Το απόσπασμα είναι από την Ινώ-τραγικός λόγος του Ν.Μπεγέτη

Οριεντάλ

...η κάθετος έκφραση των οριζόντιων επιθυμιών.

Αναβολή!

Κάλλιο αργά,ποτέ παρά...

Διαφυγή...δημιουργώντας

To Αιγαίο στο βόρειο τέρμα του...
Aπέραντο, αγιασμένο νερό!

Αδιέξοδο.

Μα δεν υπάρχει δρόμος να διαβούνε
γιατί ποτέ δεν ήταν ποιητές
το χώμα που πατούν να προσκυνούνε

Χωριό μου... χωριουδάκι μου

Δεν μπορείς να αλλάξεις το παρελθόν,αλλά μπορείς να καταστρέψεις το παρόν με το να στεναχωριέσαι για το μέλλον!